Rozdział 18.

Godzina 15:30. Ciemne i niewyraźne popołudnie spowijało całą Anglię. Na zewnątrz da się usłyszeć świergot niezliczonej ilości ptaków.

Zbierałam właśnie swoje najpotrzebniejsze rzeczy do walizki. Czułam się jak przed wyjazdem z Forks. Z walizką na kółkach ruszyłam w dół po schodach nie podnosząc jej perz co upadała co chwilę na kolejny ze stopni schodów.

Zgarnęłam swoje zaproszenie  ze stołu w kuchni jak i również bilet w pierwszej klasie który zabukowałam w nocy i odebrałam rano.

Podeszłam jeszcze do lodówki i wypiłam butelkę krwi.

Wyszłam z domu zamykając za sobą drzwi na klucz. Wsiadając do volvo spojrzałam ostatni raz na dworek i pojechałam na lotnisko.

Dotarłam bez większych przeszkód. Zaparkowałam na strzeżonym parkingu i ruszyłam do budynku.

Wszystko było dobrze. Nie świeciło słońce i nie miałam ochoty na  nikogo się rzucić.

Przesiedziałam jeszcze godzinę w budynku lotniska kiedy usłyszałam damski głos dobiegający z głośników:

-Pasażerowie lecący do Włoch proszeni są o udanie się do bramki numer pięć.

Wstałam powoli aby wyglądało to dość normalnie i ruszyłam w kierunku wymienionej bramki.

Odprawa  trwała dosyć długo, ale już po jakimś czasie mogłam usadowić się w wygodnym fotelu w pierwszej klasie.

W tym przedziale nie było nikogo oprócz mnie i stiuarda patrzącego na mnie pożądliwy wzrokiem.

Fuu! On wcale nie jest taki młody! Odwróciłam od niego uwagę i wyciągnęłam z bagażu podręcznego książkę. A dokładniej kroniki rodzinne znalezione w starej wielkiej bibliotece w domu.

Wertowałam wszystkie kartki przyglądając się wyblakłym zdjęciom i podpisom.

Był mój dziadek ze zdjęcia z kasztanką. Na zdjęciu stał z piękną kobietą. Może już przystarawął ale na swój sposób piękną. Widziałam też zdjęcia braci i sióstr mojej matki. Wszyscy ubrani byli w przedpotopowe ubrania.

Wielkie kapelusze i gorsetowe sukienki podpinane pod szyję.

Jeny nie zazdroszczę mojej mamie. Przez lata młodości i bycia człowiekiem musiała męczyć się w tym strasznym gorsecie.

W każdym razie znalazłam też zdjęcie mojej mamy. Miała na sobie suknie lecz przez czarno białą fotografie nie mogłam stwierdzić jakiej barwy.

Uśmiechała się do obiektywu z pokazanymi równymi zębami.

Obok niej siedział jeden z jej braci, najprawdopodobniej Harry.

Moja mama opowiadała mi kiedyś że miała tylko jednego normalnego brata (Harrego), a cała reszta jej rodzeństwa była psychiczna.

Zaśmiałam się perliście wywołując u stiuarda westchnienie.

Poczułam odruch wymiotny ale nie dałam po sobie tego pokazać.

Odłożyłam książkę do torby i poprawiłam na sobie białą, koronkową sukienkę. Miała długość do połowy uda przez co męska stewardesa ( bo tak go wolę nazwać) patrzyła się bezczelnie na moja długie nogi.

Przykryłam się kocem udając że jest mi zimno i spojrzałam przez okienko.

Widok był zabójczy. Niebieska tafla wody rozciągała się dookoła.

Nie było widać lądu a zachodzące słońce chowało się za horyzont.

Zasłoniłam roletę  i podkuliłam nogi wygrzebując z torebki stary pamiętnik owijany dookoła sznurkiem.

Otworzyłam go na pierwszej przypadkowej stronie i zaczęłam czytać.

1590r Maj 12

”Nasz plan co do usunięcia wampirów z Londynu idzie po naszej myśli.

Mój najstarszy syn Bartholomew zabił już trzy pomioty demona

wbijając im kołek w serce.

Wszyscy widzieli ich ciała. Dla niepoznaki podcięliśmy im gardła i rozpruliśmy brzuch.

Nie mamy jednak pojęcia jak zabić je na dobre, bo gdy wyciągnęliśmy jeden z kołków wampir ożywał.

Ich ciała ukryliśmy w domu w piwnicy do której nie można dojść z domostwa.

Jedynym rozwiązaniem aby się tam dostać to wejście do starej brzozy rosnącej przy jeziorze i przejście do piwnicy  tunelem.

Niepokoję się o swoją córkę Rene. Ostatnio pobladła i

zapuszcza sobie oczy jakimiś kroplami po których robią się one czerwone.

Chodź muszę przyznać że Harry też ostatnio się dziwnie zachowuje.

Znika wraz z Rene na całe dnie z domu.

Muszę się dowiedzieć o co chodzi.”

Czyli w piwnicy w dworku są jakieś wampiry?!

Z grobową miną przeszłam do ostatniego wpisu.

1590r Czerwec 1

”Wampiry dookoła te krwiopijcę! Rene, Harry… Bestie. Zabili wszystkich.

A tak dobrze nam szło! Nikt nie podejrzewał mojego syna że jest mordercą! Nawet zyskał przydomek Kuby Rozpruwacza!

I w tedy nasza rodzina musiała zostać stracona. Rene i Harry zostali przemieni.

Wiedziałem że jest z nimi coś nie tak. Już od kilku miesięcy zachowywali się dziwnie!

Rene zabiła swoją matkę i rodzeństwo. Szuka mnie. Chce odzyska Harrego i tą jego Elizabeth..

Uwięziłem go i tą wampirkę w piwnicy. Resztę wywieźliśmy gdzieś w las.

Zakopaliśmy głęboko pod ziemię.

Nigdy nie powiem jej gdzie on jest. I nawet jeśli mam zginą…”

W tym momencie wpis się urywa a na kartce widniały tylko trzy krople krwi.

Moja rodzina usuwała wampiry z miasta, moja matka zabiła swoją całą rodzinę by odzyskać brata! Mój wuj Bartholomew był Kubą rozpruwaczem!

Z wytrzeszczonymi oczami spoglądałam na kartki w notesie.

Aby wyjść z szoku szybkim ruchem schowałam pamiętnik do torby.

Czyli w tej piwnicy są wampiry. Mój wuj. Jedyna biologiczna rodzina, i Elizabeth.

Ciekawe kim ona jest. Czemu moja rodzina jest tak… tak okrutna, dziwna i bezlitosna?!

Zamknęłam oczy udając że śpię. Chciałam uciec od nadmiaru złych wiadomości.

Zajęłam swój mózg sprawą Voltery i balem. Nie przyszło mi to trudno.

 Ciekawe czy Cullen’owie będą na balu… Jak tak to będą mieć niespodziankę. Co ja gadam! To bal maskowy ! A w dodatku gdy mnie ostatni raz widzieli byłam hybrydą! Pachniałam inaczej! Wyglądałam inaczej! Czasami zachowuję się inaczej! I zakładam sukienki!! To już druga w moim życiu. A nie, czwarta. Zaraz po sukience na bal szkolny i tej którą przymierzałam. Chodź to się chyba nie liczy. Czyli teraz oficjalnie, (nie licząc lat młodszych), mam na sobie trzecią sukienkę.

Z zamyślenia wyrwał mnie głos stewarda który przybliżył się do mnie.

-Zaraz lądujemy. Proszę zapiąć pasy.- staną dosłownie opierając się o mój fotel.

-Dziękuję za informacje.- odpowiedziałam lekko przesłodzonym głosem a jemu zadrżała warga.- może pan już odejść.- powiedziałam odganiając go od siebie.

Zapięłam pas i spojrzałam przez okno.

Było kompletnie ciemno. Czyli idealnie.

Zabierając swój bagaż podręczny wyszłam z samolotu kierując się do budynku lotniska we Włoszech. Szybko odnalazłam swoją walizkę i wypożyczyłam na dwa dni auto.

Otrzymałam kluczyki i odeszłam kierując się na parking lotniska.

numer 13.

Popatrzyłam w poszukiwaniu auta stojącego na miejscu trzynastym.

Stał tam biało czarny Mini Cooper, z przyciemnianymi szybami i sportowymi pasami biegnącymi przez środek maski.

Na tylne siedzenie wrzuciłam dwie walizki.

W jednej znajdowała się suknia i maska które zajmowały dosłownie całe miejsce! W drugiej zaś kosmetyki i kilka ubrań.

Do pałacu trafiłam bez większych problemów. Voltterra to chyba największy budynek w tej części  miasta.

Uśmiechnięta wyszłam z auta i weszłam do budynku.

W drzwiach przywitał mnie Dimitri.

- Witaj.- powiedział całując mnie w dłoń. – mam rozkaz doprowadzenia cię do twojej komnaty.-  popatrzył na mnie dziwnie rozmarzonym wzrokiem.

No ni kolejny zboczeniec!

-Dzięki za wszystko.

Złapałam za swoją torebkę bo walizki zostały wzięte przez strażnika.

Dimitri doprowadził mnie do pokoju zostawiając rzeczy przed drzwiami.

-To skrzydło dla gości więc na razie jest tu prawie sama.- powiedział uśmiechnięty.- chyba że chcesz abym dotrzymał ci towarzystwa.

Dwa słowa: Napalony wampir.

- Nie  dziękuję.- powiedziałam uśmiechając się sztucznie.

-Wielka trójca każe ci stawić się w głównej Sali gdy już się rozpakujesz.

- Przyjdę.- otworzyłam drzwi do swojego lokum i zabierając ze sobą bagaże  bez pożegnania zamknęłam drzwi przed chłopakiem.

Zaświeciłam światło. Pomieszczenie było piękne.

Urządzone w stylu rokoko. Przeważały tu złote kolory oraz biel.

na samym środku znajdowało się ogromne łóżko (nie wiadomo po co).

Rozpakowałam rzeczy które umieściłam w szafie.

Piękną suknie, którą musiałam wyprać zawiesiłam o ramę baldachimu łóżka.

Hymn.. muszę przyznać, suknia po wypraniu wyglądała o wiele lepiej: nabrała kolorów i nie pachniała już starociami tylko lawendą.

Przeczesałam swoje włosy ręką i ruszyłam korytarzem do okrągłej Sali.

Tuż przed drzwiami wzięłam głęboki oddech  i weszłam.

Wszystko było idealnie poukładane a w powietrzu nie fruwał ani jedna odrobinka kurzu.

Ukłoniłam się przed wielką trójcą.

- Witaj Izabello! Moje drogie dziecko!- wydarł się Aro.

Już miałam coś powiedzieć ale ugryzłam się w  język przez co warga mi tylko drżała.

-Witaj Aro. Cieszę się że mogę cię znów zobaczyć.- powiedziałam siląc się na uśmiech.

-Co się stało że jesteś wampirem?

-Doznałam przemiany w dniu swoich osiemnastych urodzin.

-Ahh.. Zwykle tak jest z mieszańca… hybrydami.- urwał.

Odchrząknął głośno i znów zabrał głos:

-Czy posiadasz jakiś dar?

-Owszem. Ale nie zbyt wiem jak to nazwać- powiedziałam dumnym głosem

-Elzaże- Aro zwrócił się do młodego chłopaka ciągle patrząc na mnie.

 Mężczyzna podszedł do nas i popatrzył mi w oczy.

 Poczułam ciepły dreszcz przebiegający po moim ciele.

- Posiada. I to bardzo pomocny. Panuje nad żywiołami, ale jej tarcza mentalna z dawnych lat nie zniknęła.- powiedział nie patrząc na swojego pana. Wyglądał inaczej. Był ubrany w zwykły garnitur z chusteczką w butonierce. Jego włosy były w totalnym nieładzie i nie wyglądał jakby przejmowała się Arem.

-Droga Izabello wiesz że moja propozycja o przyjęciu cię do mojej straży przybocznej wciąż jest aktualna.- powiedział akcentując słowa „moja” i „mojej”.

Ciekawe czy powiedział by to samo gdybym nie posiadała tych darów.

Nie powiedział by! Nie zdała byś się mu na nic!- krzyczała moja podświadomość.

-Dziękuję za propozycję. To naprawdę Chojny gest.- Aro uśmiechną się tryumfalnie.- Ale nie przyjmę zaproszenia.

Mina mu zrzedła ale tylko odrobinkę.

-Rozumiem cię drogie dziecko. Idź przygotować się do Balu bo zostało mało czasu.- powiedział odwracając się i kierując się w stronę jednego z trzech tronów.

Nie żegnając się wyszłam  z Sali próbując uspokoić drżącą wargę.

Dobrze że oko mi jeszcze nie lata.- pomyślałam wchodząc do swojego pokoju.

                                    *                        *                     *

Z każdą godziną słychać było co raz więcej szmerów, rozmów i oznak życia. Goście zjeżdżali się z wszystkich zakątków świata.

Czas mijał bardzo szybko i gdy było już po szóstej zaczęłam się przygotowywać.

Ściągnęłam z siebie krótką sukienkę by zastąpić jej miejsce długą i aksamitną suknią balową z przed wieku.

Usiadłam naprzeciw toaletki i zebrałam włosy w koka

Podkręciłam rzęsy tuszem.

Delikatnie zawiązałam maskę wenecką na twarzy uważając żeby nie zniszczyć włosów.

Na nogi założyłam wysokie czarne szpilki.

Delikatnie uchyliłam drzwi i wyszłam.

Na korytarzu było pełno pięknie ubranych pań i mężczyzn w maskach, większość była na same oczy ale znajdowały się i te na całą twarz.

Pewnym siebie krokiem ruszyłam do przodu, gdy nagle zza zakrętu wyszły trzy kobiety i czterech mężczyzn. Wszędzie ich rozpoznam. Nawet w maskach. Cullenowie.

Na przedzie szedł Carlisle z Esme zaś z tyłu Emmet obejmujący Roslie, Alice trzymająca Jaza za rękę i On. Mój ukochany Edward.

Pomimo tego że mieli maski widziałam ich smutne oczy.

Uśmiechnęłam się szeroko opierając o ścianę. W takich sytuacjach dobrze mieć zasłoniętą twarz.

Przyglądałam się im dokładnie a oni rzucili mi niechętne spojrzenie i ruszyli dalej.

Nie poznali mnie? Czy może mnie poznali, ale za to co zrobiłam znienawidzili?- szybko odrzuciłam drugą opcję i ruszyłam w ślad Cullenów, prosto do okrągłej Sali...