Rozdział 20.

A więc... ;] Dzisiejsze nn się wreszcie pojawiło pomimo usterek technicznych.

Tą notkę piszę z dedykacją dla:

- Izabelli

- Mojej drogiejjj, ukochanej i jakże zacnej Katarzynie ( przepraszam cię że mam u Cb taki zastój z notką ale postaram się to nadrobić :*)

- Kateriny

- Paulineee

- Pepsi 17

- Małej Mi

- Viki

- Ona

- Dla wszystkich piszących miłe i ciepłe kom. Anonimów :* ( których uwielbiam i proszę o jakieś nicki ;] )

- agusi 1899

- Isabelli (z bloga www.innezycie-iautorisabella.blog.onet.pl )

Dzięki wszystkim za wszystko <3 Bez was już dawno bym się poddała.

 A w szczególności bez tych, którzy są już ze mną chyba od dwóch lat! Od samego początku!

Wszystkich tych którzy czytali moje wszystkie blogi ;]

 Wow... tyle czasu.... Nawet nie przypuszczałam, że dam rady tyle pisać !!

Jeny rozpisałam się troszkę XD Już nie przynudzam :*

____________________________________

Siedziałam wtulona w mego ukochanego na pokładzie samolotu lecącego do Londynu.

Uśmiechnięta udając, że śpię bawiłam się pod kocem dłonią Edwarda.

Przeciągnęłam się i przetarłam oczy.

-Ile już lecimy?- spytałam dla niepoznaki bo stiuard (dla mnie męska stiuardesa która leciała ze mną przedtem poprawka męska zboczona stiuardesa) i stiuardesa przypatrywali się nam uważnie.

-Godzinę kochanie.- Uśmiechną się.

-Już godzinę? Ale ten czas szybko leci.-powiedziałam głośno ziewając.- Czy oni nie mogli by dać sobie spokoju?- szepnęłam prawie nie poruszając ustami.

- Jeszcze tylko dwie godziny. I będziemy sami.- powiedział kładąc głowę na moim ramieniu.

uśmiechnęłam się do niego rozczochrując mu włosy.

Zaśmiał się cicho pod nosem.

-Jeszcze tylko dwie godziny.- powtórzyłam.

Podciągnęłam nogi pod brodę wyglądając na różowiejące się niebo.

Wstaje słońce…

Zasłoniłam roletę i wtuliłam się w Edwarda.

Pocałowałam go we włosy.

Reszta drogi była tak samo nudna jak jej początek. W końcu jednak dolecieliśmy do celu.

Słońce ukryte było za grubą warstwą ciemnych chmur, a na  ziemi znajdowało się pełno śniegu.

Zarzuciłam na siebie pelerynę, którą miałam w bagażu podręcznym i wyszłam z samolotu.

Edward również był przygotowany na chłód. Założył na siebie tą swoją, szarą kurtkę z  kołnierzem.

Złapałam Edwarda pod ramię i ruszyłam z nim do odprawy.

Wzięliśmy swoje walizki i ruszyliśmy do mojego auta.

Załadowaliśmy bagaże  i wsiedliśmy do mojego cudeńka.

Wreszcie! Tak się za tobą stęskniłam!- krzyczałam w myślach czule przejeżdżając po skórzanej oprawie kierownicy.

Przekręciłam kluczyk w stacyjce i rozległ się cichy pomruk silnika.

Edward siedział obok ciągle się we mnie wpatrując co nie ułatwiało mi poruszania się autem.

Zjechała w leśną uliczkę.  Jechała prosto po czym zrobiłam kilka serpentyn wyjeżdżając autem coraz wyżej.

Wreszcie zza drzew wyłoniła się willa.

Edward zachłysną się chyba powietrzem o ile było to możliwe.

Spojrzałam na niego, przyglądając się jego reakcji.

Zaparkowałam na podjeździe i otworzyłam drzwi wyciągając klucze ze stacyjki.

-Żartujesz ?- spytał przyglądając mi się uważnie.

- Nie, nie żartuję.- uśmiechnęłam się wyciągając z auta swoją walizkę.

Edward uczynił to samo.

Podeszliśmy nacisnęłam klamkę wpadając w zamknięte drzwi.

- Kurde zapomniałam że zamknęłam na klucz.- wyszeptałam zła na siebie.- Zbytnio mnie rozpraszasz.- Odłożyłam walizki i otworzyłam torebkę w  poszukiwaniu klucza.

Staliśmy przed drzwiami dobre pięć minut lecz w końcu wygrzebałam klucze z czeluści mojej torby. Uradowana otworzyłam drzwi i wprowadziłam swoje walizki do środka.

Uśmiechnęłam się do ukochanego i zamknęłam za nami drzwi na klucz.

- Chodź rozpakujesz się u mnie bo na razie nie ma pokoi nadających się do użytku.

Chłopak posłusznie ruszył za mną po schodach.

Otworzyłam drzwi do mojej przed sypialni i pokazałam mu garderobę.

Edward posłusznie wszedł do środka i rozpakował swoje rzeczy. Sama też poumieszczałam ubrania na odpowiednich półkach. Wyszliśmy z garderoby prawie równo.

Uśmiechnęłam się do niego promiennie.

-To jest twój pokój?- spytał ze zdziwieniem.

-A co nie może być?- zmarszczyłam brwi.

- Nie po prostu zastanowił mnie brak łóżka. Bo przeprowadziłaś się tu jak byłaś jeszcze pół wilkołakem i pół wampirem i potrzebowałaś snu.

- Spałam na dywanie, bo jest taki miękki.- powiedziałam głosem przepełnionym sarkazmem- Chociaż w pewnym sensie spałam na podłodze.- zrobiłam zamyśloną minę

- Na podłodze?

- No. Prawie, bo w pierwszym dniu jak się tu przeprowadziłam to spałam na łóżku, na które się rzuciłam a ono się połamało i spałam na materacu. Ale tak naprawdę to nie jest mój pokój. To jest tak jak by przed sypialnia- chłopak zrobił dziwne oczy.- uwierz ten dom jest pełen tajemnych przejść.- powiedziałam podchodząc do ogromnego portretu i uchyliłam go odkrywając drzwi do mojego królestwa.

- Zapraszam.- powiedziałam kokieteryjnie, przechodząc przez drzwi.

Edward uczynił to samo i zdziwił się na widok drugiego pokoju. Uchyliły mu się lekko usta.

Rozbawiona podeszłam do niego całując go namiętnie, przez co chłopak przebudził się z roztargnienia i odwzajemnił pocałunek.

Rozbawiona oplotłam jedną ręką jego szyję, a drugą złapałam go za koszulę ciągnąc za sobą w kierunku łóżka.

Obiema rękami z szyi, zjechałam na obojczyki wzdłuż ramion do kołnierza błękitnej koszuli.

Delikatnie zaczęłam rozpinać mu pierwsze guziki koszuli.

Gdy mój ukochany odczytał moje zamiary jego ciało zesztywniało a on przerwał pocałunek marszcząc brwi.

-Bello nie.

- Spróbuj. Przynajmniej spróbuj.- przełknęłam głośno ślinę, całując go ostrożnie w usta.- Pozwolę ci zaciągnąć się do absurdalnie drogiej uczelni w Londynie i nawet pozostawię bez komentarzu jeśli dasz komuś w łapę żebym się tam dostała, nawet bez zaświadczenia, że skończyłam liceum w Forks. Obiecuję ci, nigdy cię nie opuścić, nawet w sytuacjach, w których przeze mnie będzie wam coś zagrażało. Wyjdę za ciebie. Tylko spróbuj.- Chłopak popatrzył na mnie z wahaniem i z grymasem wznowił pocałunek, wplatając ręce w moje włosy i przyciągną mnie do siebie bliżej. 

Zaczęłam kontynuować swoje poprzednie zajęcie i odpinałam pozostałe guziki koszuli.

Zwycięstwo było piękne i uderzyło mi do głowy jak szampan.

Edward jedną ręką otulał mi policzek a drugą podtrzymywał w talii.

Utrudniało mi to troszkę sięgnięcie do guzików mojej bluzki. Utrudniało ale nie uniemożliwiało.

Nagle dłonie Edwarda zacisnęły się na mich nadgarstkach przygważdżając je do łóżka.

-Bello. Czy mogła byś być tak miła i przestać próbować się rozebrać?- wyszeptał patrząc mi w oczy.

-Ty chcesz to zrobić?- spytałam zdezorientowana zarzucając mu ręce na  kark.

-Nie dzisiaj.

Obdarował mnie jeszcze kilkoma delikatnymi całusami w policzek i szyję.

Czułam na sobie jego wzrok, przez co speszona spuściłam swój na pościel.

Westchnęłam głośno i usiadłam na łóżku rozplątując nasze nogi.

Zakłopotany chłopak uczynił to samo zapinając koszulę.

- Czyli nie chcesz ? W porządku.- spuściłam wzrok śledząc fakturę na poszewce.

- Wierz mi, że chcę.- powiedział szczerze, a ja wreszcie odważyłam się spojrzeć mu w oczy.- Tylko, że najpierw chcę się z tobą ożenić. To jest jedna zasada, której nie chcę złamać.- uśmiechną się do mnie.

-Czuję się jak czarny charakter z jakiegoś starego melodramatu – taki co podkręca wąsy i stara się przekabacić jakąś panienkę na złą stronę.- zaśmiałam się ponuro.

Edward jak by nigdy nic spojrzał na mnie ukrytkiem i pochylił całując mnie w obojczyk.

-Trafiłam?- zachichotałam cicho.- boisz się, że tracąc cnotę zejdziesz na złą drogę?- spytałam rozbawiona.

- Nie.- powiedział wtulony w mój bark.- po prostu to jest jedna zasada, której nie chcę łamać dopóki się z tobą nie ożenię. Wiem, że to nie jest nowoczesne myślenie.

- Nie nowoczesne. Prastare.

- Wiem. Ale w moich czasach było łatwiej.- zaśmiał się nerwowo.- Chodzilibyśmy na spacery z przyzwoitką i pili mrożoną herbatę na werandzie.- Wstał przełykając głośno ślinę.- może skradł bym całusa lub dwa. I pytając się wpierw twojego ojca o pozwolenie. Wręczył bym ci pierścionek..- popatrzył na mnie zestresowany.  Ukląkł na jedno kolano i wyciągną z tylniej kieszeni małe czarne pudełeczko.

-Isabello Mario Swan.  Przyrzekam kochać cię każdego dnia przez całą wieczność. Czy uczynisz mi ten wyjątkowy zaszczyt i poślubisz mnie?

W moim gardle pojawiła się nagle wielka gula uniemożliwiająca dopływ powietrza do moich płuc.

Edward przyglądał mi się uważnie a moja podświadomość ciągle darła się w moim mózgu:

- powiedz „tak” do cholery! On czeka na odpowiedź ! No rusz swój zacny tyłeczek!

Uśmiechnęłam się perliście ukazując zęby. Popatrzyłam mu w oczy.

-Tak!- powiedziałam melodyjnie i rzuciłam się na niego tak, że leżeliśmy teraz na podłodze.

Mój ukochany z wieloma uczuciami na raz i z wielkim uśmiechem na twarzy pocałował mnie namiętnie w usta.

- Kocham cię.- szepnęłam.

-Kocham cię.- odszepną wesoło i przytulił mnie z całej siły do siebie.

Delikatnie zsunęłam się z niego i usiadłam na podłodze. On uklękną przede mną i wsuną mi na palec pierścionek zaręczynowy.

Odruchowo spojrzałam na swój serdeczny palec. Znajdował się na nim srebrny pierścionek z dużym owalem wysadzanym małymi diamentami.

- No a teraz już musisz ze mną zamieszkać.- szepnęłam nie odrywając wzroku od  błyskotki.

Edward cicho się zaśmiał i pocałował mnie namiętnie w usta.

-I tak bym z tobą zamieszkał. Nawet gdybyś się nie zgodziła.

- Hymmm… jeszcze mogę zmienić zdanie.- powiedziałam śmiesznie ruszając brwiami.- A i skąd ty masz pierścionek?! Przecież od oświadczyn w Volterze nie rozstawaliśmy się na krok, a sam mówiłeś że nie masz pierścionka!.- popatrzyłam na niego podejrzliwie.

- Alice.- szepną. Jedno słowo a tak dużo tłumaczy- podrzuciła mi go do torby podróżnej. Przed wyjazdem najprawdopodobniej, bo to pierścionek zaręczynowy, który mój ojciec dał mojej mamie. Więc ma wartość sentymentalną.- uśmiechną się.

- Sentymentalną powiadasz.- uśmiechnęłam się do niego.- ten dom też ma wartość sentymentalną. Wychowało się tu kilka pokoleń Apelin’ów. Tłumacząc mój dziadek, który ten dom wybudował miał tak na nazwisko i moja mama też.- skrzywiłam się lekko po czym znów się uśmiechnęłam.- mówiąc o domu. Chodź pokaże ci wszystko.

Wstałam i podałam mu dłoń.

Chłopak wstał i ruszył za mną. Otworzyłam drzwi prowadzące do salonu na dole.

-Czekaj a my nie przyszliśmy tamtym wejściem?

- Tak. Ale tędy szybciej się dostaniemy do salonu.- mówiłam schodząc z pierwszego stopnia w dół.- mówiłam ci przecież że jest tu pełno ukrytych przejść.- uśmiechnęłam się tajemniczo.

Ruszyliśmy po schodach w dół, aż dotarliśmy do lustra. Odchyliłam go tak aby móc przeskoczyć przez otwór. Edward uczynił to samo.

-Bello. Jak to się stało że jesteś wampirem?- spytał.

- Wykrwawiłam się delikatnie mówiąc.- wzdrygnęłam się, a on popatrzył na mnie współczująco- A kiedy się obudziłam to byłam już wampirem.

-A co z Victorią?

- Nie żyje. Spotkałam ją na polowaniu. Sama najpierw mnie zaatakowała a ja się tylko broniłam- usprawiedliwiałam się.- no i może lekko ją sprowokowałam. Ale to była niewinna prowokacja!

Edward popatrzył na mnie zdenerwowany.

-No co?! A i jeszcze drobna sprawa. Gdy ją zabiłam słyszałam jak ktoś ją wołał. Ale do tej pory nie mam z niczym kłopotu to pewnie Victoria nie była dla tego kogoś bardo ważna.-  zauważyłam krzywiąc się odrobinkę.

-Że co?!

- Nie każ mi tego powtarzać. Proszę.- Edward cały się spiął i podszedł do mnie.

- Jak to ktoś ją wołał.

- Normalnie! Gdy wszedł na polane mnie już nie było. Podobnie jak ciała Victorii. W powietrzu unosił się tylko dym i tyle.

Spojrzałam na chłopaka niewinnie.

Wyglądał jak by mu miała zaraz żyłka na czole pęknąć.

- Edwardzie nic mi nie jest. Tobie też. I nic mi nie będzie.- powiedziałam przekonywującym głosem i patrząc mu się w oczy pogłaskałam go po policzku.

Mój ukochany troszkę się uspokoił.

-Wiesz. Po tym jak Aro nazwał no prawie nazwał mnie mieszańcem dowiedziałam się, że posiadam dwa dary! Rozumiesz dwa !- uśmiechnęłam się z tryumfem.- Jeden który kiedyś już miałam i nie możesz przez niego czytać mi w myślach przez co nawiasem mówiąc bardzo się cieszę, i posiadam umiejętność panowania nad żywiołami! Już objawiło mi się to raz, no dwa razy. I potrafię zapalić świeczkę!- powiedziałam zlustrowana.

- Jak chcesz możemy poćwiczyć nad resztą.- powiedział wesołym głosem.

-Ale na razie musimy odremontować dom. Bo nie chce podkreślam nie chcę żeby Alice maczała w tym te swoje chochlikowate palce.- wzdrygnęłam się na samą myśl pozwolenia Alice odremontować dom a Edward zaśmiał się ze mnie.- Nie śmiej się ze mnie.

-Przepraszam.- powiedział wciąż się śmiejąc.

- Podasz mi moją torebkę?- spytałam.- muszę zadzwonić do Alice i powiedzieć, że ją kocham za ten pierścionek.

Uśmiech poszerzył się na jego ustach . Pocałował mnie delikatnie i podał moją torebkę.

Beztrosko rozpięłam zamek grzebiąc w niej gdy nagle w oczy rzucały mi się ksiązki, które czytałam podczas lotu do Włoch.

Natłok wspomnień, które zaatakowały mnie w jednym momencie spowodował, że przestałam szukać komórki a mój wzrok zawiesił się w jednym punkcie.

-Bello? Co się dzieje?- spytał zaniepokojony Edward.

-Przypomniała mi się bardzo ważna rzecz.- powiedziałam stając do pionu.- jeszcze jeden członek mojej rodziny żyje. Jest wampirem. I jest uwięziony gdzieś tu w domu, w piwnicy.

-Że co?- przewał na chwilę- Bredzisz.

- Nie bredzę! Chodź sama bym się nie zdziwiła gdyby tak było!

Jednego dnia dowiedziałam się, że  mój dziadek zabijał wampiry w Londynie! A dokładniej to mój wuj! Kuba Rozpruwacz! Rozumiesz?! Moja matka wymordowała ich wszystkich bo próbowali zabić mojego wuja Harry i jakąś Elizabeth!

Jeżeli mi nie wierzysz to wszystko jest dokładnie opisane w pamiętniku mojego dziadka!

Musisz mi pomóc ich odnaleźć. To moja jedyna rodzina oprócz ciebie i reszty.- ostatnie słowa wręcz wyszeptałam.

-Masz jakieś dokładniejsze dane? Wiesz gdzie oni są?- spytał troszkę z lekką nutą zdenerwowania i szoku.

-Tak. Dziadek napisał ze uwięził Harry i Elizabeth w piwnicy do której można dostać się jedynie przez wejść znajdujące się w starej wierzbie…

___________________________

A i do świąt zostały już dwa tygodnie i dwa dni! Tak że...... WESOŁYCH DWÓCH TYGODNI I DWÓCH DNI PRZED ŚWIĘTAMI !!!!

Ja już żyję tym świątecznym duchem i mandarynkami.... Oj duuuuuużżżżoooo mandarynek.

I koniecznie napiszcie w komentarzach jak spędziliście andrzejki i czy mikołaj przyniósł wam dużo prezentów na mikołajki!

P.S.

Czy wy też już tak świętujecie? I śpiewacie prawie codziennie angielskie piosenki świąteczne?

Czy tylko ja tak świruję? XD