Rozdział 29.

Tada ! Nowy rozdział :D Wena mnie przygniata i musiałam się wyprodukować ;] To chyba największe dzieło mojego życia. Znaczy opublikowane największe dzieło XD

Kocham was. No normalnie kooochammm... I wiecie co? Chyba jednak przedłużę tego bloga XD Wena zmienna jest. Dokładnie jak kobiety XD Ale o tym w nn :D

Z dedykacją dla wszystkich czytających a w szczególności dla Mlodej i Kisielka :*

Katarzyno. Trzymam cię za słowo, że mi pomożesz wymyślać zakończenie jak się zatnę :P Miłego czytania !

         Wszyscy zebraliśmy się na jakiejś polanie zarośniętej trawą.  Pod czujnym okiem wujka, udało mi się uporać z chwastami i zmniejszyłam je do wysokości trawy podwórkowej.

         Stanęłam przyglądając i przysłuchując się dokładnym instrukcjom Jaspera. Mówił o różnych skutecznych chwytach. Czego unikać, a czego wręcz przeciwnie. Lecz ciągle nawiedzało mnie dziwne uczucie. Dosłownie jakbym była obserwowana. Włoski jeżyły mi się na karku jak w Tedy na spotkaniu z Laureatem.

Dziwne.

- Bella. Bella!- Usłyszałam wrzask Emmett przy uchu.- Obudź się śpiąca królewno.

- Ja nie śpię.- Odparłam hardo- czy wy też czujecie to dziwne uczucie? Dosłownie jakbyśmy byli obserwowani.

- Wydaje ci się.- Szepną Edward całując mnie w dłoń.

- Ej no.. Nie przy ludziach…- powiedział Em ze skwaszoną minę.

- Z tobą i Rosalie nie dało się wytrzymać jakieś trzy lata.- Edward popatrzył na niego spod wilk.

- Oj dobra, dobra. Nie przesadzaj braciszku.- Powiedział ciągnąc mnie za rękę.

- Chodź Bells sprawdzimy cię.

- Czemu mnie?!- krzyknęłam zapierając się nogami, przez co zrobiłam rowki w ziemi.- Czemu z tobą?!

- Chodzisz głowa w niebie.

- Nie niebie tylko chmurach!- Powiedziałam wyrywając się.

- Mniejsza z tym. Jasper cię wywołał do walki ze mną!

Stanieliśmy na środku.

- Jasper?- Spojrzałam błagalnie na szwagra.

 - Nic nie poradzę. Em nalegał.

Westchnęłam i niespodziewanie zostałam rzucona do góry jak szmaciana lalka. Wylądowałam na drzewie i po chwili gryzłam ziemię.

- Emmett!- Krzyknęłam- baranie ogarnij się! To tylko przyjacielska potyczka.

- Przyjacielskie potyczki nie istnieją!- Krzykną do minie z oddali.

- Nie?

- Nie!

- Sam tego chciałeś.

Wstałam otrzepując się z piachu. Przykucnęłam i przybrałam pozycję obronna. Emmett przyjął to, jako wyzwanie i ruszył na mnie z mocą pociągu towarowego.

Gdy był już blisko zwinnie zrobiłam unik i podkosiłam go tak, że osiłek jadł trawę.

Oddaliłam się odrobinkę i znów przykucnęłam.

Mój szwagier podniósł się na łokciach i zaczął wypluwać ziemię z ust. Wszyscy zaczęli się śmiać i chyba tylko ja byłam śmiertelnie poważna czekając na kolejny ruch osiłka.

- Zabiję!- krzykną nacierając na mnie.

Uderzył we mnie a ja przyjęłam ten ruch. Odepchną mnie kilka metrów do tyłu, a później rzucił nad siebie trzymając za dłonie. Nie puszczałam. Z uporem trzymałam jego rękę, przez co zrobiłam salto i teraz z osiłkiem staliśmy do siebie plecami.

Zrobiłam piruet wykręcając mu ręce i uderzyłam nim z całej siły o ziemię.

- Jeden zero dla mnie.- Powiedziałam rozbawiona kładąc na nim nogę jak na trofeum.

- Żądam dogrywki.

- Nie Emciu. Teraz walczą inni.- Pomogłam mu wstać.

Usiadłam wygodnie na starym i spróchniałym pniu drzewa, który przyniósł Emmett i przyglądałam się dalszym walkom. Edward zaczął walczyć z Carlisle. Zaczęli z rozbiegu. Przybrany tata Edwarda chciał go podkosić, ale mój ukochany przeskoczył nad nim zwinni, po czym wymierzył salwę uderzeń. W końcu powalił lekarza i dumnie popatrzył na Jaspera.

- Pierwsza zasada, której nie wolno łamach- zrobił przerwę a Edward wylądował na ziemi przygnieciony przez Carlisle- nigdy nie odwracaj się od wroga tyłem.

Wybuchnęłam śmiechem. Nieopanowanie zaczęłam rechotać wywołując śmieszną minę u osiłka. Przez przypadek przechyliłam się do tyłu i upadłam na ziemię tak, że tylko nogi zostały mi na kłodzie. Zaczęłam śmiać się jeszcze głośniej.

- Co? Jednorożce zaczęły ci patatajać w głowie w stronę morza?( nie mogłam się oprzeć kisielku XD przyp.aut.) Potrzebujesz lekarza?- spytał Em ze śmiertelną powagą.

Przetarłam oczy z rozbawiania i przełknęłam ślinę.

- Em. Na pewno w stronę morza? A nie słońca?- przerwałam- Mniejsza o to. Pomóż mi tylko wstać, a będzie dobrze.

Osiłek opodal mi rękę i podciągną mnie od góry.

Para walczących zmieniła się. Teraz był to Jasper i Alice.

Chłopak zrobił ruch nakazujący Alice zaczynać. Moja bratowa zwinnie wykonała kilka ciosów, które odparował jej mąż. Po chwili złapał ją za rękę i wykonał nią kilka piruetów, po czym przyciągną do siebie.

Gdy ich twarze były już blisko, Alice wyrwała się i uciekła na drzewo. Zdezorientowany Jasper zaczął nerwowo rozglądać się do dokoła i w tym samym momencie, gdy dziewczyna zeskoczyła na niego, on popatrzył w górę. To wyglądało bardziej jak taniec a nie walka.

Następnie walczył Harry i Rosalie. To były serie uderzeń podobnych do precyzyjnych i zabujczych wystrzałów z karabinu maszynowego.  Nagle poczułam jak moje mięsnie samoistnie się kurczą, a w gardle staje kula nie do przełknięcia.

Zobaczyłam jak zza krzaków zerka na nas kilka par błyszczących ślepiów.

Akcja potoczyła się nagle i bez ostrzeżenia.

Zza drzew wyłoniła się Swora wilkołaków, może z dziesięciu. Jeden, zdecydowanie największy rzucił się na Harryego.

Nie panując nad swoimi odruchami przemieniłam się i ruszyłam do walki. Uderzyłam w napastnika, gdy ten miał już zacisnąć swoje szczęki na gardle mojego wujka. Odepchnęłam go na znaczą odległości. Byłam o wiele większa, chyba o jakiś metr. Złoto brązowy wilk zaskamlał i otarł łapą pysk, po czym obnażył zęby i ruszył na mnie.

Odparowałam atak z mocą nadjeżdżającego pociągu.

Gryzłam i drapałam. Wydzierałam kępki futra i skóry napastnika. Po pewnym czasie poddał się i zmęczony upadł na ziemię, a ja przygniotłam go do ziemi . Moja biała sierści była wręcz czerwona od krwi. Widziałam przerażenie w oczach całej Swory. Bali się o przywódcę.

- Nawet nie próbujcie atakować! Bo skręcę mu kark jednym ruchem.-warknęłam- czego chcecie?- Krzyknęłam w myślach nawiązując z nim wszystkimi kontakt.

Użyłam głosu alfy, co nie było zbytnio bezpieczne.

-Weszliście na nasze terytorium. I zabijacie ludzi! Musieliśmy zareagować!- Usłyszałam głos złoto brązowego wilkołaka.

- My nie zabijamy ludzi! Ludzi zabijają ci, których my chcemy zabić.- Krzyknęłam rozwścieczona

Atmosfera stawała się odrobinę lżejsza.

-Jak nie wy zabijacie, to kto?- Warkną- Jesteście wampirami! Wampiry piją ludzką krew!

- Są to wampiry, które chcą zabić nas. Za niedługo tu przyjdą. Właśnie się przygotowujemy.

- Dlaczego potrafisz przemienić się w wilkołaka?- Usłyszlam czyjś głos.

- Mój ojciec był wilkołakiem. Matka wampirem. Stąd ta umiejętność- przerwałam- Za niedługo odbędzie się bitwa. Te wampiry zabijają ludzi z okolicznych miast. A wam zależy na ludziach z miasta. Prawda?

- Tak. Ale czym wy się żywicie?

- Zwierzętami.  Wracać. Pomożecie nam czy będziecie patrzeć jak nas pokonują by później wybić cały Londyn?- spytałam.

- Kiedy przybędą? 

- Za jeden dzień.

- Staniemy przy waszym boku.-Przerwał- ale pod jednym warunkiem.

Moje mięśnie zesztywniały.

- Edward, co się dzieje?- Usłyszałam za swoimi plecami głos Carlisle.

- Powiedzieli, że staną przy naszły boku podczas walki pod jakimś warunkiem.- wytłumaczył.

- Wyłaź z mojej głowy pijawko!- Krzykną przywódca w myślach próbując się mi wyrwać.

Zareagowałam automatycznie obnażając ostre jak brzytwa zęby i przyciskając go masywną łapą do podłoża.

- Nawet nie próbuj.- Rzekłam głośno i wyraźnie- Jakie warunki?

- Nie będziecie polować na naszym terenie, ani zmieniać ludzi. A jeśli złamiecie to prawo odejdziecie, albo was zabijemy.

- Jego warunkiem jest nie żywienie się ludźmi na ich terenie i nie przemienianie ich.- Powiedział ostrożnie Edward.

- Przystajemy na te warunki.- Powiedział spokojnie Carlisle.

Wycofałam się ostrożnie przyglądając się jak Głowa naszej rodziny rozmawiała z przywódcą.

- Brawo, brawo.- Szepną Emmett

- Miamlam pozwolić by skrzywdził mojego wujka? Nigdy.- fuknęłam.

Edward obiją mnie ramieniem.

***

Wilkołaki pozostały nieufne w stosunku do nas. Nie przemieniły się w ludzi w naszym towarzystwie i przyglądały się naszym treningom i słuchali rad. Po pewnym czasie Harry wziął mnie na małą lekcję. Dowiedziałam się, że to ja wzywam te duszki. Nieświadomie.

Opanowałam tę sztukę z niemałym trudem. Nauczyłam się panować nad ogniem i potrafiłam spalać kępy traw i drzewa. Ale za nic na świecie nie mogłam podpalić żadnej osoby! Próbowałam nawet na Emmecie! Skończyło się to tym, że wylądowałam w jeziorze.

- Nigdy więcej nie próbuj takich rzeczy na mnie!- Krzykną śmiesznie rozdrażniony.

Wszyscy śmiali się z całej sytuacji i słyszałam ciche poszczekiwanie wilkołaków.

- Masz Edwarda! Jego torturuj!

- Sory. Ale i tak wiedziałam, że mi się nie uda. Nie rzucaj się!- zaśmiałam się głośno, po czym podniosłam się z wody i stanęłam w niej. Wyciągnęłam z włosów jakieś paskudztwo i rzuciłam go gdzieś

Warto poćwiczyć też i nad tym rzywiołem.

Na moją twarz wpełzł chytry uśmieszek. Skoncentrowałam się na jeziorze. Tafla wody zadrżała lekko płosząc ze swojej powierzchni wszystkie owady. Zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie mackę wodną pełznącą po trawie.

- Bella, co ty robisz?- Usłyszałam zaniepokojony głos Edwarda.

- Testuję coś.

Otworzyłam oczy i zobaczyłam cieniutką przeźroczystą „mackę” Pełznącą przez trawę.

Kierowałam ją w stronę osiłka. Pełzła powoli, a Emmett stał jakby nigdy nic.

Po chwili dotarła do niego i owinęła się wokół jego kostki.

Zdezorientowany chłopak zaczął trzepać nogą.

Szarpnęłam ręką do góry i Em wyleciał w górę zawisając, kilka metrów, nad jeziorem głową w dół, trzymany za kostkę przez mojego stworka.

- Cholera! Puść mnie! Mała, wredna, brązowowłosa istoto!- krzykną do mnie wywołując śmiech zebranych.

- Na pewno?

- Tak!

- Dobra. Sam tego chciałeś.- Westchnęłam i opuściłam rękę od niechcenia.

Wodna „macka” roztrysnęła się tworząc małą mgiełkę a osiłek z łoskotem i szumem spadł w dół wprost na środek jeziora.

Uderzenie o taflę spowodowało wielką falę, która oblała mnie od stóp do głowy.

Wymyło mnie na brzeg. Kiedy woda opadła zobaczyłam Emmett siedzącego po szyję w wodzie. Jego głupia i lekko groźnawa mina była przezabawna. Zaczęłam się nieopanowanie śmiać.

- Zapłacisz mi za to!- krzykną, a ja przestałam się chichrać i spojrzałam na niego.

W tym samym momencie na jego głowę wskoczyła wielka i obrzydliwa ropucha.

Mój śmiech znów opanował las ogromnym echem.

- Zabiję!- Usłyszałam krzyk osiłka i plusk wody.

Zerwałam się na równe nogi i zaczęłam uciekać.

Pierwsza linia obrony- Edward. Schowałam się za nim i wyglądałam zza jego pleców jak małe przestraszone dziecko.

- Oddawaj ją!- krzykną przemoknięty chłopak.

- Nie.- powiedział rozbawiony Edward.

- Dawaj!

- Dobra.

Mój narzeczony odsuną się zostawiając mnie bezbronną.

- Że co? Zostawiasz mnie?!

Krzyknęłam i zacząłem uciekać dalej. Wślizgiem wpadłam pomiędzy krzaki.

Słyszałam ciężki bieg Emmett. Był blisko. Zbyt blisko.

Po chwili poczułam jego dłoń na moim ramieniu.

Spanikowana zapanowałam nad drzewem i uderzyłam go z całej siły gałęzią. Potem kolejną i kolejną.

Obejrzałam się za siebie. Emmett nie było, za to kilka metrów ode mnie stał wielki zielony potwór z rogami. Groźnie sapał i warczał. Zaczęłam krzyczeć z przerażenia, a z polanki dobiegł mnie śmiech.

Puściłam się pędem w tamtą stronę. Z krzykiem wpadłam na polanę, tym razem chowając się za Jasperem.

- Ratuj.- Szepnęłam- goni mnie potwór leśny!- spanikowana zacisnęłam mu dłonie na ramionach.

Po chwili usłyszałam głośne warczenie, dyszenie i sapanie.

Przełknęłam ślinę i cofnęłam się od Jaspera.

Usłyszałam jak wśród wilkołaków rozniósł się groźny pomruk. Cullenowie przestali się śmiać i przybrali pozycje obronne.

Nagle drzewa zaczęły się lekko chwiać a spomiędzy nich wyszła zielona poczwara, która z tej perspektywy nie wyglądała już tak strasznie.

Zieleń jej skóry to były liście, a poroże to dwie ogromne gałęzie. Czekaj…. To nie żadna poczwara tylko Emmett!

Gdy wszyscy mieli się na niego rzucić on z piskiem małej dziewczynki zaczął strzepywać z siebie liście. Wolałam go jednak w wersji z liśćmi. Teraz był cały ubabrany błotem.

- Co ci się stało?- Spytała go Rosalie.

- To ona! To nie kobieta! To diabeł! Nasłała na mnie drzewa! Co chwilę dostawałem z liścia od jakiejś rośliny! W końcu się przewróciłem! I to akurat w błoto. Wszystkie liście przylepiły się do mnie, a gdy Bells mnie zobaczyła znaczyła piszczeć jak dziewczynka.- powiedział uhahany od ucha do ucha.

- Ja w przeciwieństwie do ciebie jestem dziewczyną. I mam prawo piszczeć jak dziewczynka.

- A kiedy ja piszczalem jak mała dziewczynka?- powiedział zakładając ręce jak rozkapryszony bachor.

- Jakieś trzy minuty temu!

- Ahh..- Powiedział i wyglądał jakby duma uciekała z niego jak z dziurawego balonika powietrze.- Misia na zgodę?

Spytał, gdy wyszłam zza Jaspera.

- Nie zbliżaj się.- Warknęłam oddalając się od niego.

- No nie bądź taka.- powiedział ściskając mnie w misiowatym uścisku.

- Puść mnie!

- Chłopak ze śmiechem wypuścił mnie z ramion i dumnie spojrzał na mnie.

Moja bluzka była cala ubabrana w błocie.

- I co? Z-a-d-o-w-o-l-o-m-y?

- I to bardzo.- powiedział śmiejąc się.

- Bello chodź. Nam już chyba wystarczy tych atrakcji jak na jeden dzień.

Edward objął mnie w pasie i przyciągną do siebie.

- Zgadzam się z tobą. Miłego treningu!- krzyknęłam na odchodne i już nas nie było.

***

Byliśmy sami. W salonie. Edward grał miłą i spokojną piosenkę na fortepianie, a ja przyglądałam mu się wygodnie usadowiona na sofie, bawiąc się ściągaczem szarawej, wełnianej tuniki. (http://tuniki.pl/photos/k1304gy-modna-welniana-tunika-z-kimonowym-rekawem-2638002556.jpg) Po chwili przestałam i oparłam głowę na ręce i spoglądnęłam intensywnie na swojego ukochanego. Chłopak zatracony w muzyce nawet nie zwrócił na to uwagi.

Czy to możliwe, że możemy nie przeżyć jutrzejszego dnia? Możliwe jest to, że nigdy nie poślubię tego jedynego i nie będę z nim żyć długo i szczęśliwie? A co z moim wujkiem? Dopiero, co zasmakował życie i już musi je narażać. Dla osoby, którą ledwo zna. Powinnam była zostawić Cullenów zanim doszło do czegokolwiek pomiędzy mną i Edwardem. Jak mogłam być tak samolubna? Najlepiej dla wszystkich było by gdybym poszła naprzeciw nim sama. Zginęłabym i nikt inny by nie ucierpiał…

Nagle i niespodziewanie Edward uderzył w klawisze z taką mocą, że jeden pękł. Po pokoju rozniosła się kakofonia dźwięków.

- Nawet o tym nie myśl!- krzykną rozwścieczony i wstał.- Nie możesz mi tego zrobić!- krzyczał klękając przede mną, po czym otulił moja twarz swoimi dłońmi.- Obiecałaś, że już nigdy mnie nie zostawisz!- w jego oczach widać było wściekłość, strach i ból. Ból przed ponowną utratą.

Zszokowana patrzyłam mu prosto w oczy i pogłaskałam go po policzku.

- Obiecałaś!

- I dotrzymam obietnicy.- powiedziałam z niechęcią.- Skąd wiedziałeś, o czym myślę?

- Myślałaś? Nie powiedziałaś?- spytał zdziwiony wciąż trzymając moją twarz.

- Myślałam.- zesztywniałam i odciągnęłam jego dłonie od mojej twarzy, ściskając je swoimi delikatnie.

- Jak to zrobiłeś?

-Co?

- Jak wkradłeś się do mojego umysłu?

- Nie wiem. Grałem, a po chwili usłyszałem jak mówisz o tym, że najlepiej dla wszystkie było by gdybyś poszła, naprzeciw nim, sama. Zginęłabyś i nikt inny by nie ucierpiał…

Zesztywniałam patrząc na niego przepraszająco.

- Cieszę się, że to usłyszałem. Nie mam pojęcia, jak, ale przynajmniej mogę odwieść cię od tego głupiego pomysłu.

Wtuliłam się w niego chlipiąc.

- Jak zwykle narażam na niebezpieczeństwo osoby, które kocham. Dlaczego śmierć idzie za mną jakby była mi przeznaczona od zawsze?- szeptałam szlochając.- Edwardzie ja nie chcę umrzeć. Chcę żyć. Z tobą z Alice, Rosalie, Esme, Emmet’em, Carlisle i Jasperem! Ze swoim wujkiem i jego żoną! Chcę żyć i być z tobą. Wyjść za ciebie. Pozwolić ci nawet wywlec mnie nie wiadomo gdzie na podróż poślubną. Nawet w miejsce, którego nie ma na mapie świata.

Edward objął mnie mocno i pocałował namiętnie. Jak nigdy.

- Wszystko będzie dobrze.- wyszeptał w moje usta, po czym wznowił pocałunek. Uniósł mnie i ruszył po schodach na górę.

Jakimś cudem zamkną na klucz drzwi do naszego „salonu”, po czym przeszedł do sypialni.

Ułożył mnie delikatnie na łóżku i zaczął jeździć dłońmi po moim ciele. Nie zastanawiając się długo zarzuciłam mu ręce na szyję i nogi na biodra przyciągając go do siebie.

Poczułam jak jego zwinne ręce wsuwają się pod sukienkę i delikatnie masują skórę brzucha.

Wiedziałm, co chce zrobić. Złamać postanowienie… Nagle ogarnęła mnie panika paraliżująca cale moje ciało.

Przestałam go całować i odepchnęłam go lekko od siebie.

-Edwardzie. Nie.- powiedziałam stanowczo patrząc mu w oczy.

- Myślałem, że tego pragniesz.

- Pragnę, ale chyba wolę poczekać z tym do ślubu. Nie chcę aby doszło do tego tylko dla tego, że chcesz poprawić mi humor.- szepnęłam wtulając się w jego tors.- na przekór swojemu postanowieniu.

Edward westchnął głośno i przytulili mnie do siebie głaszcząc po włosach.

- Ehh… kobieta zmienną jest.- zaśmiał się całując mnie w czubek głowy.- i właśnie dla tego was kochamy.

       Zachichotałam cicho i zamknęłam oczy wtulając się w niego mocniej.

 

______________
Moje kochane dzieci! Z wyprzedzeniem. UDANEGO DNIA DZIECKA !! :D