Rozdział 27.

Kochane moje :d Kocham was ;] Wiecie? A za co? A za to że jesteście :D Komentujecie, dajecie dużo, bardo dużo otuchy :D Dzięki wam dostaje przypływów weny twórczej XD

Z dedykacją dla:

- Mlodej- za to że jesteś. Dajesz mi potężne kopniaki adrenaliny i pozytywnej weny oraz emocji :D  Pozwalasz mi się wygadać i mi nie przerywasz ;]

- Blody Moon- tobie nie powinnam dawać dedykacji bo wpędzasz mnie w kompleksy związane z pisaniem XD

- Zwariowana Natalia- Za to że jesteś świrnięta i zdrowo zakręcona :D A ja cienię to w ludziach :D No i oczywiście dedykacja za to że chciałaś egzorcyzmować mój komputer razem ze mną XD

- Katherina53503- za to, że zaczęłaś komentować i czytać mojego bloga nie oczekując, że ja zacznę czytać twojego ( co tak czy tak się stało bo go znalazłam i przeczytałam :D). Wiesz, że o mały włos przez cb nie uruchomiłam swoich kontaktów, które umożliwiły by mi znalezienie Cb i zabicie za ten Epilog?! Ale w ostatnim momencie zauważyłam zakładkę z księgą II XD

- Paulineee- gdy czytam twoje wywody dłuższe od nn i twoje komentarze to słaniam sie po podłodze ze śmiechu XD

- Aniołek B.- twoje komentarze podnoszą mi samoocenę :D

- Asia Dabkowska- twój stały tekst pozwól że zacytuję "OMG:)!!!!!!!!!! bomba rozdział" po prostu mnie rozwala i jak go widzę to od razu śmieją mi się oczy ;] Jesteś boska :*

- Zwariowana11- twoje komentarze są chyba najdłuższe i podnoszą moją samoocenę ponad stan nad wyjątkowy :D Zawsze rumienię się podczas ich czytania :D

No dobra Ja już nie przynudzam :D Zapraszam na nn!!!

     Dzień, jak co dzień. Emocje odrobione opadły, ale ja jeszcze niczego sobie z Edwardem nie wytłumaczyłam. I nie mam zamiaru! 

     W Solonie panowała sielankowa atmosfera, która psuły jedynie teorie, co do ataku.

Edward brzdąkał coś na fortepianie, co chwilę spoglądając na mnie, a Alice i Esme ustawiały kwiaty. Tylko ja czułam się jak niepasujący nigdzie puzel. Nawet Harry znalazł dla siebie miejsce i jest wraz z Elizabeth w swoim domu.

Usiadłam po turecku na kanapie. Na kolana położyłam dużą poduszkę i zaczęłam bawić się jej rogami.

Niby, co ja mam robić przez ten czas, kiedy ich nie będzie? Gdybym mogła wylewałabym hektolitry łez, którymi mogłabym nawodnić pola w Afryce! Ale teraz jedyne, co mogę zrobić to wysuszyć sobie oczy na wiór!

Z wściekłością pociągnęłam za wystającą nitkę.

Nagle Alice przestała oddychać, a o ziemię z hukiem uderzył wazon z fioletowymi dzwonkami.

Przestraszona zerwałam się na równe nogi.

Jasper opiekuńczo przytulił do siebie lekko rozdygotaną dziewczynę. Jej oczy wciąż były za mgłą.

Edward przestał gwałtownie grać, wciekając kilka klawiszy na raz, tworząc kakofonie dźwięków.

Na jego twarzy pojawił się grymas wściekłości, a zarazem bezradności.

- O co chodzi?- spytałam się go.

- Nie jedziemy tam. Oni przyjdą do nas.

Uśmiechnęłam się szeroko, lecz widząc miny zgromadzonych powstrzymałam się od wydania odgłosu zachwytu.  Edward nie ma już nic do gadania.

Odchrząknęłam spoglądając na Alice, która powoli zaczęła wracać do świadomości.

- Kiedy?

- Za niecałe trzy dni.- przerwałam- Widziałam wiele młodych wampirów, ale były też starsze.- jej głos się łamał- Będą szli od wschodu.

- Dokładnie ile?- spytał Jasper ściskając ją za dłoń.

Alice podkuliła nogi i schowała twarz w dłoniach.

- Ok. trzydziestu.- powiedział Edward.- Ale niektóre wampiry są naprawdę stare. I wyglądały dosłownie jak by ktoś wykopał ich spod ziemi.

Moje oczy wyszły mi na wierzch. Czy to możliwe?

 - Bello?- usłyszałam zaniepokojony głos Edwarda.

- Czy to może być możliwe, że on nie przyszedł w tedy po mnie? Tylko po wsparcie?

- Do czego zmierzasz?- spytał Carlisle.

-  Kiedyś… Kiedyś znalazłam pamiętnik. Najprawdopodobniej mojego dziadka. Było tam opisane, że zabijali oni wampiry i wymyślili oni sposób na ich uśpienie. Sztylety. 

Harryego i Elizabeth ukrył w piwnicy zanim moja matka go zabiła, a z resztą wampirów rozprawił się w inny sposób. Zakopał ich gdzieś głęboko pod ziemią w lesie.- Przerwałam.- Edwardzie pamiętasz ten sztylet, który znalazłam nad jeziorem?- wstałam i zaczęłam gorączkowo chodzić po pokoju.

- Pamiętam. Taki sam, jaki użył do zasztyletowania Harryego i Elizabeth.

- No właśnie. Jeśli znalazł, przed zaatakowaniem mnie, te wampiry i wyciągną z ich serc sztylety to całkiem możliwe jest to, że one też chcą zemsty. I otrzymają ją trzymając się z nim.

- Jest nas za mało żeby dać im radę. Przypada trzech na głowę. Doświadczony, czy nie, nie da rady z trzema na raz..- Powiedział Jasper.

- Nie mamy wyjścia musimy stanąć do walki.- mrukną zaniepokojony Carlisle.

- Przydało by się małe przyszkolnie.- Powiedział Emmett uderzając pięścią w otwartą dłoń.

- Zarządzam trening. Jutro popołudniu- powiedział Carlisle.

- Pojdę zawiadomić Harryego i El.- powiedziałam podnosząc się z kanapy.

- Pójdę z Tobą.- usłyszałam głos Edwarda.

- Nie trzeba.- powiedziałam szorstko.- Nie zgubię się po drodze.

- Ale ja nalegam.

Wszyscy przyglądali się nam z zaciekawieniem, a Emmett strzelał jakieś głupie miny.

Westchnęłam poddając się i ruszyłam do drzwi nie patrząc czy chłopak ruszył za mną.

 Ciepłe, wilgotne powietrze otuliło mnie jak kaszmirowy sweter. Było przepełnione zapachem deszczu, ziół i lasu. Gdy przedarłam się przez zarośla na małą ścieżkę, przy moim boku ukazał się mój ukochany.

- Nadal jesteś na mnie zła?- spytał przyglądając mi się.

- Nie oczywiście, że nie.- fuknęłam sarkastycznie.

Chłopak złapał mnie za dłoń i zmusiłbym się zatrzymała.

-  Przepraszam. Przepraszam za to, że nie pozwoliłem ci pojechać.- przerwał..- Wybaczysz mi?

Spojrzałam na niego z niedowierzaniem. Wyrwałam dłoń z jego uścisku i ruszyłam do przodu.

- Co się stało!?- krzykną za mną.

Znów złapał mnie za rękę, ale ja skutecznie wyrwałam ją. Tym razem Edward nie opanował się i złapał mnie za ramię przygważdżając do pobliskiego drzewa.

- O co chodzi?

Pchnęłam go lekko, przez co chłopak odleciał ode mnie. Nagle całym moim umysłem zawładnęła wściekłość.

- Przepraszasz mnie za to, że nie pozwoliłeś mi jechać?!- krzyknęłam na tyle głośno, że ptaki z pobliskiego drzewa, z potężnym szumem, wyleciały spomiędzy gałęzi.- Nie za to jestem na ciebie wściekła! Podejmujesz za mnie decyzje! Nie pozwalasz mi pomóc! Ubezwłasnowolniasz mnie! Trzymasz mnie pod kloszem, który odbija według ciebie całe zło tego świata! A tak nie jest! Przez to jest jeszcze gorzej!- krzyczałam podchodząc do niego coraz bliżej.- Nie możesz mi niczego zabraniać ani nakazywać. Nie jesteś moim panem i władcą!- zaczęłam uderzać pięściami w jego klatkę piersiową.

Mój gniew i złość powoli przerażała się w smutek i rozżalenie.

- Myślisz, że potrafiłabym siedzieć na jednym miejscu wiedząc, że gdzieś tam któreś z was może umrzeć?- moje oczy zaczęły robić się suche a z mojego gardła wydobył się głośny szloch. Łapiąc spazmatyczne oddechy przytuliłam się do niego.- nie możesz mi tego robić.- wyjąkałam.- Nie mogłabym później normalnie żyć…

Chyba dopiero teraz dotarło do mnie powód, przez który jestem, a raczej byłam na niego zła.

Edward pogłaskał mnie po włosach, a ja jeszcze mocniej wtuliłam głowę w jego tors.

Po chwili schwycił mnie za podbródek uniemożliwiając mi jakikolwiek manewr obronny przed spojrzeniem w jego złote oczy.

- Przepraszam cię za wszystko.- przerwał dziwne ruszając ustami, jakby brakowało mu słów- Nie chciałem. Kocham cię i martwię się o ciebie. Nie mogę znieść tego, że moja mała, krucha Bella mogłaby walczyć z jakimś wampirem na śmierć i życie.

- Edwardzie ja nie jestem taka krucha jak ci się wydaję. Wyrosłam z tego.- jęknęłam zarzucając ramiona na jego szyję.

- Wiem. I to też nie może znaleźć swojego miejsca w mojej głowie.-  chłopak z westchnieniem wpił się w moje usta przyciskając mnie do siebie. Ochoczo oddałam pocałunek.

Chyba dopiero teraz dociera do mnie jak bardo tęskniłam za pocałunkami, jego dłońmi, które z czcią głaskały moje włosy, jego słodkim i otumaniającym zapachem.

Naparłam na niego całym ciałem, a nieprzygotowany chłopak zachwiał się i upadł na ziemię jak kłoda pociągając mnie za sobą. Zaśmiałam się w jego usta nie przerywając pocałunku.

Po krótkiej chwili oderwaliśmy się od siebie.

- Jeszcze nie jesteś moim mężem, a już mną rządzisz.- zaśmiałam się wyciągając kilka listków paproci z jego włosów.

- Przepraszam.- wyszeptał odgarniając kilka kosmyków włosów z mojej twarzy.- spróbuję trzymać się w ryzach.

Obdarzyłam go szerokim figlarnym uśmiechem, pocałowałam krótko w usta i pomogłam mu wstać.

- Przyjmuję przeprosiny.

Nagle coś trzasnęło, jakby łamiąca się sucha gałązka.

Oderwałam się od narzeczonego rozglądając się dookoła.

Cisza. Nieprzenikniona i przeszywająca na wskroś. Powodująca gęsią skórkę na szyi.

- Chodźmy stąd.- szepnęłam ciągnąc Edwarda za dłoń.- nie czuję się ostatnio bezpieczna w tym lesie.

- Kto by pomyślał? Dzielna i odważna panna Swan się boi.- zaśmiał się gardłowo i przyciągną mnie do siebie.- Przepraszam to powinno zabrzmieć przyszła pani Cullen.

Dałam mu sójkę w bok i rozluźniłam się.

Zapominając o całej tej sytuacji ruszyliśmy w kierunku domu Elizabeth i Harryego.

Powoli spomiędzy drzew wyłaniał się jednopiętrowy, biały domek obrośnięty bluszczem i winoroślami. 

Przez duże okna było widać urządzone ze smakiem pomieszczenia oraz ich domowników, którzy siedzieli uśmiechnięci w salonie, wręcz z szaleńczym zapałem rozmawiających o czymś.

Edward zapukał do drzwi. Na moją twarz wpełzł nikły uśmieszek, gdy w drzwiach pojawił się mój wujek.

- Hej!- krzyknęłam przytulając się do niego lekko.

- Witaj Bello, Edwardzie.- uśmiechną się do nas.- wejdźcie.- zaprosił nas przyjaznym gestem dłoni do środka.

Moim oczom ukazał się duży salon, na którego środku stały duże i wygodne skórzane kanapy przykryte włochatymi kapami.

- Coś się stało?- spytała zatroskana Elizabeth.

- Tak.- powiedział Edward oficjalnym tonem.- Alice miała wizję. Nie będziemy już jechać do tego miasta. To oni przyjdą do nas.

Harry i Elizabeth popatrzyli na siebie przelotnie.

- I możliwe, że mają ze sobą starych „przyjaciół” naszej rodziny.- powiedziałam zdenerwowana.

- Co?

- W wizji Alice nie byli sami nowonarodzeni. Było też dużo, dosyć starych wampirów, które wyglądały dosłownie jak by ktoś wykopał ich z ziemi albo wyłowił z jeziora.- Wyjaśnił Edward.

- Na dodatek znalazłam ostatnio sztylet w jeziorze. Taki sam jak te, które wyciągnęliśmy z was.

- Będzie ich około trzydziestu.

- Zapowiada się dosyć trudna walka.

- I chcemy zrobić mały trening. Jutro popołudniu.

Mówiłam na zmianę z Edwardem. Dziwnie to brzmiało, ale dało się skleić z tego logiczną całość.

Na twarzach mojego wujostwa ukazała się lekka nutka paniki i strachu. 

- Wychodzi trzy wampiry na głowę!

- Z jednym walczysz, dwóch cię rozszarpuje.- zasnuła Elizabeth.

- Przestań.- jękną Harry przytulając się do niej.- Stawimy im czoło razem z wami.

- Przypuszczam, że te stare wampiry będą tu szły z rządzą zemsty.- powiedział Edward- i to waszą trójkę będą najbardziej atakować. Myślę, że lepiej będzie żebyście…

- Nie kończ tego zdania, bo cię spoliczkuję.- warknęłam na niego.-miałeś już tego nie robić.

 Znów chce rozporządzać moim życiem?! Znów chce zamknąć mnie z daleka, pod jego niewidzialnym kloszem?!

Co to, to nie!!

- Przepraszam.- jękną żałośnie.

- Przyjdziecie?- spytałam nie zwracając uwagi na swojego narzeczonego.

- Przyjdziemy.- odpowiedzieli chóralnie. 

 Schwyciłam Edwarda za dłoń i pożegnaliśmy się z moja rodziną.

W czasie drogi było dużo wygłupów, śmiechu i dziwnych pomysłów.

Po chwili trafiliśmy na dużą polanę pokrytą fioletowymi dywanem z dzwonków i niezapominajek, a na środku rosło duże rozłożyste drzewo liściaste.

- Łał.- nabrałam powietrza do płuc by po chwili wypuścić go ze świstem.

- Znalazłem to miejsce wczoraj.- pocałował mnie w zagłębienie szyi.

- Moja polanka też była ładna.- uśmiechnęłam się do niego.

Nagle w moje oczy rzuciły się dwa błyszczące punkciki pomiędzy zacenionymi drzewami. Wyglądały dosłownie jak oczy!

-Co to?!- krzyknęłam, lecz po chwili niczego już nie było.

-Ja niczego nie widziałem.-oświadczył.

Edward obrócił mnie do siebie twarzą.

- Czy uważasz, że brak mi piątej klepki?

- Tak na to wygląda.- westchną oplatając mnie rękoma w pasie.- odbiło ci, zbzikowałaś, dostałaś fioła.- zaczął się śmiać- ale nie bój się. Tylko wariaci są coś warci.-  zaśmiał się głośno i wpił się w moje usta.

Nie przerywając pocałunków wziął mnie na ręce. Zapiszczałam głośno śmiejąc się i objęłam go za szyję.

- Co ty robisz?- spytałam roześmiana patrząc w jego iskrzące się, złote oczy.

- Niespodziankę.- cmokną mnie w usta.

- Nie lubię niespodzianek.- jęknęłam robią minę naburmuszonego dziecka.

Edward zaśmiał się ze mnie i przegryzł wargę.

- Ja tu próbuję być romantyczny, a ty mi w tym przeszkadzasz.

- Twoje pojęcie romantyzmu pochodzi chyba z epoki kamienia łupanego. Wziąć dziewczynę, uderzyć ją w głowę i zawlec do jaskini. Ktoś poradził ci złą książkę.- zachichotałam.

- Nie uderzyłem cię w głowę.- przeciwstawił się mi.

- Nie… Ty mi uderzyłeś do głowy jak najlepszy szampan.- schwyciłam jego twarz w dłonie i pocałowałam go w usta wciąż się śmiejąc.

Po chwili Edward oderwał się ode mnie i postawił mnie na ziemi.

- Jesteśmy na miejscu.- powiedział wesołym głosem.

Zamrugałam kilka razy.

- Drzewo.- stwierdziłam, przyglądając się miejscu, do którego przyniósł mnie mój ukochany.

- Drzewo.- potwierdził moje stwierdzenie i uśmiechną się dumny.

Popatrzyłam na niego jak na obłąkanego.

- Kochanie. Twój ojciec jest lekarzem, może powinieneś zapisać się na jakąś wizytę, bo zaczynam się o ciebie powoli martwić. 

Pogłaskałam go z czułością po policzku.

Chłopak zaśmiał się głośno ignorując to, co powiedziałam i wyciągnął z kieszeni scyzoryk.

- Co chcesz zrobić?- spytałam przyglądając mu się badawczo.

- Wiem, że to może banalne i jak za czasów hipisów, ale ja żyłem w tych czasach.- uśmiechną się figlarnie i cmokną mnie w nos.

Przystawił ostrze noża do kory drzewa i wbił je dość głęboko.

Zaczął wystrugiwać jak mniema serce, a gdy skończył podał mi nóż.

- Teraz twoja działka.- uśmiechną się.- wpisz nasze inicjały.

- Rzeczywiście. To banalne i jak za czasów dzieci kwiatów.- Uśmiechnęłam się kierując ostrze noża w jego stronę.- ale słodkie. I muszę przyznać, że romantyczne.

Przegryzłam wargę próbując skupić się na tym, co robię.

Pierwsze wygrawerowałam w drzewie dużą literkę E później plusa i na końcu B.

Z satysfakcją spojrzałam na swoje dzieło i cofnęłam się o krok oddając nóż ukochanemu.

- Póki to drzewo będzie rosnąć nasza miłość będzie trwać.- uśmiechną się chowając twarz w zagłębieniu mojej szyi. – a niezapominajki nie pozwolą zapomnieć.

-A jeśli to drzewo zostanie złamane przez mocniejszy podmuch wiatru? Albo uderzy w nie piorun? To, co w tedy?

- Zasadzimy nowe. Trwalsze- obdarzył mnie pocałunkiem, po czym przytulił do siebie.

- Kocham cię.- wyszeptałam

- Kocham cię.- odszeptał znów biorąc mnie na ręce.

- Przez próg przeniesiesz mnie po ślubie. A nie teraz.

      Wyskoczyłam z jego ramion i pobiegłam w kierunku domu.

___________________

Kurcze dziewczyny... koniec zbliża się ogromnymi krokami i to będzie mój pierwszy blog który napisze do końca :D Nwm czy zdecyduję się pisać kolejne opowiadanie... No dobra!! Przyznaję się bez bicia, że już zaczęłam ;] Jestem słaba co do trzymania się jednej rzeczy XD Ale nie opublikuję tego teraz... Może w wakacje :* KOCHAM WAS !!! PAPA !!! DO NAPISANIA!!

Ps. Czy wy też uważacie, że maj to magiczny miesiąc ? :*